niemiecki dziennikarz, pisarz, pacyfista. Otrzymal Pokojową Nagrodę Nobla w 1936 roku

potoczna i dziś uznana za obraźliwą nazwa Romów – częściowo osiadłego ludu koczowniczego zamieszkującego Europę, zachodnią Azję, Afrykę, Amerykę i Australię.

Poznański Czerwiec 1956 (Czerwiec ’56) – pierwszy strajk generalny w PRL, który wybuchł 28 czerwca (w tzw. czarny czwartek) w Zakładach Przemysłu Metalowego H. Cegielski Poznań (w latach 1949-1956 noszących nazwę Zakłady im. Józefa Stalina Poznań – w skrócie ZISPO) z powodu wycofania się władz państwowych z wcześniej przyjętych zobowiązań (zmiany systemu płac akordowych i organizacji pracy, zwrotu bezprawnie pobranego podatku od wynagrodzeń najlepszych robotników) i przerodził się w spontaniczny protest Wielkopolan przeciw totalitarnej władzy. Protestujący szli z transparentami z  napisem „Chleba i wolności”. Do rangi symbolu tych wydarzeń urosła postać harcerza Romka Strzałkowskiego, którego zastrzelili milicjanci, gdy ten podnosił narodową flagę.

fala strajków i protestów pod koniec czerwca 1976 roku w PRL, po ogłoszeniu 25 czerwca 1976 przez rząd Piotra Jaroszewicza wprowadzenia drastycznych podwyżek cen urzędowych na niektóre artykuły konsumpcyjne o nawet 100%. Największe strajki wybuchły w Radomiu, Ursusie oraz Płocku. Władza ukrywała przed resztą Polski ten fakt, zmniejszając jego wagę do zajść chuligańskich. Wkrótce jednak strajki przeniosły się na cały kraj, zastrajkowało około 80 tysięcy robotników, z czego 20 tysięcy w samym Radomiu i ponad 10 w Płocku. Stanęło 112 zakładów. Rząd odwołał podwyżkę, ale milicja i SB brutalnie spacyfikowały Radom i Ursus.